Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Ομιλία 17/11



  Η ομιλία έγινε από τον Χρήστο Γιάνναρο γραμματέα της ΝΕ Ηλείας του ΚΚΕ.Στην εκδήλωση χαιρετισμό απεύθυνε ο Αποστόλης Ζαβιτσάνος μέλος του ΝΣ Ηλείας της ΚΝΕ. Η εκδήλωση περιείχε επίσης προβολή οπτικοακουστικών ντοκουμέντων, απαγγελίες και τραγούδια από μέλη της ΚΝΕ.
ΟΜΙΛΙΑ 17.11.2011

«Γελιέται οικτρά όποιος νομίζει ότι μπορεί να παίζει με τη φωτιά. Και είναι ηφαίστειο που βράζει το πάθος του λαού για λευτεριά, δημοκρατία, ανεξαρτησία και κοινωνική πρόοδο. Ο μίσος που έχει ενσταλαχτεί στις καρδιές των Ελλήνων πατριωτών κατά της φασιστικής τυραννίας και των πατρώνων της, κοχλάζει και προμηνύει τρομερές εκρήξεις. Οι άναδροι αιμοσταγείς τύραννοι και τα αφεντικά τους οι αμερικανονατοικοί ιμπεριαλιστές, για να κάμψουν και να φοβίσουν τον αδάμαστο λαό μας έστρεψαν με μανία τα πυροβόλα των τάνκς του ΝΑΤΟ προς τα γυμνά λαϊκά στήθη και διέταξαν, ΠΥΡ! Έπεσαν 100αδες νεκροί και τραυματίες. Βάφτηκε το Πολυτεχνείο – προπύργιο της Λευτεριάς- και οι δρόμοι της Αθήνας με το αίμα των παιδιών του λαού μας». Αυτά έγραφε ο παράνομος Ριζοσπάστης τον Δεκέμβρη του ΄73, αναφερόμενος στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη, που πέρασε στην Ιστορία ως κορυφαίο γεγονός της αντιδικτατορικής πάλης του ελληνικού λαού και της νεολαίας του.
Δικαιολογημένα τιμάται και διατηρείται στη μνήμη ως ένα από εκείνα τα αγωνιστικά πετάγματα που εμπνέουν και προβληματίζουν. Με το πέρασμα του χρόνου η εξέγερση αυτή, και κυρίως ορισμένα βαθύτερα συμπεράσματα που συνδέονται με την ωρίμανσή της και την ακτινοβολία της, επιχειρείται από διάφορες δυνάμεις να ξεθωριάσουν, να εκφυλιστούν σε ανούσιες περιγραφές ή να παραχωρηθούν σε αραχνιασμένα αρχεία της Ιστορίας.
Στην καλύτερη περίπτωση αναγνωρίζεται ως ένα σημαντικό γεγονός, αλλά περιορισμένης ιστορικής σημασίας. Βλέπετε, η αστική τάξη και οι διάφοροι μηχανισμοί της έχουν κάθε συμφέρον να αφαιρούν και να μειώνουν το εξεγερτικό λαϊκό του στοιχείο. Αλλά και διάφοροι άλλοι, που εύκολα παρασύρονται από τη μικροαστική ανυπομονησία και δε θεωρούν αναγκαίο να βαθαίνουν σε συμπεράσματα, δεν τους κοστίζει τίποτα να βαφτίζουν εξεγέρσεις διάφορες κινήσεις κουκουλοφόρων ή «αγανακτισμένων», ή να ονειρεύονται εξεγέρσεις με ηχηρά συνθήματα ή ατομικές πράξεις. Ούτε η χούντα έπεσε από ορισμένες κροτίδες, ούτε και ο καπιταλισμός θα ανατραπεί με ορισμένες μολότοφ.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν ήταν απλά ένα μαζικό και ξαφνικό μαχητικό ξέσπασμα. Δεν προήλθε από το πουθενά. Δεν ήταν ένα αυθόρμητο γενικά ξέσπασμα ή έργο ορισμένων πρωτοπόρων αγωνιστών. Ήταν αποτέλεσμα της ασίγαστης και πολύμορφης λαϊκής πάλης και σύγκρουσης πολιτικών.
Εξελίχθηκε σε μια αποφασιστική, αιματηρή σύγκρουση με τη στρατιωτικοφασιστική δικτατορία. Είχε θύματα. Η κατάληψη του Πολυτεχνείου, η πιο προωθημένη μορφή πάλης για εκείνες τις συνθήκες, έγινε πόλος συσπείρωσης και κινητοποίησης ευρύτατων λαϊκών μαζών και νεολαίας. Δεν περιορίστηκε σε φοιτητές.
Η μαζική λαϊκή συμμετοχή είναι ακριβώς εκείνο το καθοριστικό στοιχείο που έδωσε στην κατάληψη τα χαρακτηριστικά μαζικής εξέγερσης. Με την εξέλιξη που έπαιρνε ο αγώνας δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία ότι η σύγκρουση με τη χούντα και τους μηχανισμούς της θα ήταν αναπόφευκτη. Παρ' όλα αυτά η λαϊκή κινητοποίηση ήταν πρωτοφανής. Ο φόβος και η ηττοπάθεια που κυριαρχούσαν άρχισαν να υποχωρούν και η κατάληψη του Πολυτεχνείου βρήκε πλατιά στήριξη. Δύο χρόνια πριν, μια τέτοια ενέργεια με το ίδιο περιεχόμενο και συνθήματα είναι βέβαιο ότι δε θα ήταν ώριμη, δε θα είχε την ίδια απήχηση.
Τι είναι εκείνο που καθόρισε τη μαζική αναγνώριση και μαζική στήριξη της κατάληψης και της έδωσε χαρακτήρα εξέγερσης;
Πρώτο: Είχαν ωριμάσει οι συνθήκες μέσα στα ευρύτερα εργατικά και λαϊκά στρώματα και στη νεολαία, η ανάγκη της απαλλαγής από τη φασιστική δικτατορία. Ήταν ώριμο καθολικό αίτημα.
Δεύτερο: Το αντιδικτατορικό κίνημα άρχισε να αναπτύσσεται πιο οργανωμένα, να δυναμώνει και μάλιστα οι πιο ριζοσπαστικές δυνάμεις, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ. Δεν είναι τυχαίο ότι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ βγήκαν από το Πολυτεχνείο με μεγάλο κύρος και επιρροή στο λαό και τη νεολαία.
Τρίτο: Είχαν οξυνθεί οι αντιθέσεις στις γραμμές τις χούντας, αλλά και στις γραμμές της πλουτοκρατίας και των πολιτικών της εκπροσώπων.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Στην κατάληψη του Πολυτεχνείου βεβαίως συνυπήρχαν το αυθόρμητο και το οργανωμένο στοιχείο που στην πορεία απέκτησαν όλα τα χαρακτηριστικά οργάνωσης και μετατράπηκε σε κέντρο μαζικής, παλλαϊκής κινητοποίησης. Υπήρχε όμως οργάνωση και δράση με πολλές ελλείψεις και αδυναμίες βέβαια. Υπήρχε στόχος. Ανατροπή της χούντας. Στο στόχο αυτό συνέκλιναν διάφορες πολιτικές δυνάμεις, με διαφορές όμως στις πολιτικές επιδιώξεις και στα μέσα πάλης.
Δε θα μπορούσε, όμως, σε καμιά περίπτωση να φτάσουμε σε μια τέτοια μορφή πάλης με τα χαρακτηριστικά της εξέγερσης, αν δεν είχαν προηγηθεί πολλά μικρά και μεγάλα γεγονότα ατομικής και μαζικής αντίστασης με πολλές θυσίες. Αν ταυτόχρονα δεν οξυνόταν και η πολιτική πάλη ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις.
Τα μεγάλα γεγονότα δεν εμφανίζονται ξαφνικά. Μπορεί να ξεσπάσουν ή να εκδηλωθούν ξαφνικά. Ωριμάζουν, όμως, μέσα στο χρόνο και συμπυκνώνουν πολύμορφες, συχνά ασύνδετες μεταξύ τους επιμέρους δράσεις.
Σε πρώτη φάση, πυρήνας αντίστασης με ευρύτερη ακτινοβολία ήταν τα στρατόπεδα εξορίας και οι φυλακές, όπου στην πλειοψηφία τους οι κρατούμενοι ήταν κομμουνιστές, ανάμεσά τους και ορισμένοι αστοί δημοκράτες.
Στα πρώτα χρόνια της χούντας, όπου κυριαρχούσαν ο φόβος, η υποταγή και η ηττοπάθεια μέσα στο λαό, έπαιξε καθοριστικό ρόλο το γεγονός ότι μια μικρή μειοψηφία δεν υποτάχθηκε στη χούντα και δε συμβιβάστηκε με το καθεστώς της και πολύ περισσότερο με την αντίληψη ότι θα είναι μακροχρόνια η ζωή της, ότι είναι παντοδύναμη. Η σταδιακή αποφυλάκισή τους τροφοδοτούσε με έμπειρες δυνάμεις την οργάνωση της αντιδικτατορικής πάλης. Ο παράγοντας αυτός σήμερα από πολλούς αναλυτές ή καλύτερα νεκροθάφτες του Πολυτεχνείου σκόπιμα αποσιωπάται.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, που ξεκίνησε με τη μορφή της κατάληψης, έδωσε, χάριν της ενεργητικής συμμετοχής του λαού, μια πληθώρα μορφών πάλης δίπλα και σε συνδυασμό με την κύρια, την κατάληψη. Επέδρασε και μέσα στις Ένοπλες Δυνάμεις, όπου και εδώ δημιουργήθηκαν ρήγματα. Η λαϊκή αυτενέργεια, πρωτοβουλία και ευρηματικότητα έδωσαν δυναμισμό, πρωτοτυπία και πολυμορφία στην εξέγερση και όλα τα χαρακτηριστικά ενός γνήσιου λαϊκού ανατρεπτικού κινήματος. Τα κύρια συνθήματα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», «Κάτω η χούντα», «Έξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ» εμπλουτίστηκαν με μια σειρά αυθόρμητα και πολύ εύστοχα συνθήματα.
Αποκάλυψε, επίσης, τη φύση των πολιτικών δυνάμεων.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου στο ξεκίνημά της και στην εξέλιξή της επέδρασε και στη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων. Αποκάλυψε πιο καθαρά τη φύση τους. Οι δυνάμεις που πίστευαν σε μια ομαλή μετάβαση από τη δικτατορία στην αστική νομιμότητα - και ανάμεσά τους οι δυνάμεις του τότε κύριου οπορτουνιστικού φορέα, του «ΚΚΕ εσωτερικού» και οι οποίες σήμερα αντιπροσωπεύονται στο ΣΥΝ - απομονώθηκαν, δέχτηκαν ισχυρό πλήγμα.
Αντίθετα, οι δυνάμεις που πάλευαν ασυμβίβαστα για την ανατροπή της χούντας και στήριζαν την πάλη στην οργανωμένη παρέμβαση του λαϊκού κινήματος ισχυροποιήθηκαν και σε δυνάμεις και σε κύρος.
Σε όλη τη διάρκεια του αντιδικτατορικού αγώνα συγκρούονταν δύο γραμμές: Από τη μια μεριά η γραμμή της απομάκρυνσης της χούντας και επαναφορά της προηγούμενης αστικής νομιμότητας, μέσω κυρίως χειρισμών και ελιγμών από τα πάνω, χωρίς να θιχτούν οι αιτίες και οι παράγοντες που οδήγησαν στη δικτατορία και ιδιαίτερα οι Αμερικανοί, το ΝΑΤΟ και οι μηχανισμοί τους στο εσωτερικό της χώρας. Γι' αυτό και ποτέ στην ουσία δεν υιοθέτησαν και δε στήριξαν στην ουσία τα κύρια συνθήματα του Πολυτεχνείου και βρέθηκαν υποστηρικτές των ψευτομεταρρυθμίσεων της χούντας.
Και από την άλλη μεριά, η γραμμή που πάλευε όχι μόνο για την ανατροπή της χούντας, αλλά και για τη δημιουργία συνθηκών για γενικότερες αλλαγές, δημοκρατικού αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού χαρακτήρα.
Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή, χωρίς ταλαντεύσεις και καμιά επιφύλαξη, στήριξε με όλες του τις δυνάμεις την εξέγερση του Πολυτεχνείου και άσκησε στο μέτρο των δυνάμεών του την επίδρασή του στον προσανατολισμό της πάλης. Είναι άλλωστε το μόνο Κόμμα που προχώρησε σε μια ολοκληρωμένη αξιολόγηση αυτού του αγώνα, βγάζοντας γενικότερα συμπεράσματα, χωρίς να παραλείπει την ανάδειξη αδυναμιών ή παραλείψεων στη δράση του στις συνθήκες εκείνες.
Το γεγονός ότι ο αγώνας του Πολυτεχνείου δεν ολοκληρώθηκε σε ό,τι αφορά τους στόχους του, που τραβούσαν πέρα από την αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, γιατί ο συσχετισμός δύναμης δεν το επέτρεψε, δεν αναιρεί σε τίποτα την προσφορά του και την αξία του.
Αντίθετα, τα συμπεράσματα από αυτή τη λαϊκή εξέγερση είναι πολύ χρήσιμα για τους μελλοντικούς αγώνες. Είναι ακριβώς αυτή η ζωντανή ακτινοβολία του Πολυτεχνείου που οδηγεί την αστική τάξη και τα κόμματά της, καθώς και τους οπορτουνιστές να θεωρούν το Πολυτεχνείο ως ένα γεγονός που τα όριά του εξαντλήθηκαν στις λίγες μέρες που κράτησε.
Από την άποψη του μέλλοντος οι λαϊκές εξεγέρσεις είναι αναπόφευκτες. Η δικτατορία του κεφαλαίου δεν ανατρέπεται διαφορετικά. Η απαλλαγή των λαών από την τυραννία του δεν μπορεί να γίνει με ευχολόγια, με κηρύγματα στους κεφαλαιοκράτες και στα τσιράκια τους για καλυτέρευση της κατάστασης των εργαζομένων, αλλά με οργάνωση της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης και καθοδήγηση αυτής της πάλης με τελικό σκοπό την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και την οργάνωση της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Όλα τα σχέδια εξανθρωπισμού του καπιταλισμού μέσω μεταρρυθμίσεων είναι αυταπάτες, έχουν χρεοκοπήσει.
Όσο αυτό είναι αλήθεια, άλλο τόσο είναι αλήθεια ότι δεν μπορεί να προβλέψει κανένας το χρόνο και τη μορφή που θα πάρουν οι μελλοντικές λαϊκές εξεγέρσεις. Ούτε να προκαθορίσει το γεγονός εκείνο ή εκείνη την ομάδα προβλημάτων που θα αποτελέσουν το σπινθήρα της έναρξης. Τα ζητήματα αυτά δε λύνονται με συνωμοσίες και σχέδια επί χάρτου.
Το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, έχοντας μια πολύ πλούσια πείρα αγώνων, αφομοιώνοντας δημιουργικά τη δική του ιστορική πείρα, αλλά και του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος, ζει και παλεύει στον παλμό των μεγάλων γεγονότων που αναπόφευκτα θα έρθουν, παραμένοντας ακλόνητο στο σκοπό του και ικανό να αναπτύσσει την επαναστατική του δράση, ακόμη και στους πιο δύσκολους καιρούς. Το ΚΚΕ είναι υπερήφανο γιατί κατάφερε με την ιστορική 12η Ολομέλεια της ΚΕ του 1968 να αποκρούσει το διαλυτικό οπορτουνιστικό «ευρωκομμουνιστικό» ρεύμα, να περιφρουρήσει τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά, να ανασυγκροτήσει τις παράνομες Οργανώσεις του, να ιδρύσει την ΚΝΕ , ώστε να έχει καθοριστική συμβολή στη διαμόρφωση του αντιδικτατορικού - αντιιμπεριαλιστικού λαϊκού κινήματος, στην παράνομη δράση, στη Νομική και στο Πολυτεχνείο. Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ ήταν, και αυτή τη φορά, η δύναμη που πρόσφερε τις περισσότερες θυσίες. Η ηρωική στάση χιλιάδων κομμουνιστών και κομμουνιστριών, μελών και οπαδών του ΚΚΕ, στην ανάκριση, στα βασανιστήρια και στα στρατοδικεία, στις φυλακές και τις εξορίες, τροφοδότησε την ηθική και ιδεολογική ανάταση του κινήματος, την πάλη ενάντια στη δικτατορία.
Σήμερα, είναι επιτακτική ανάγκη το εργατικό λαϊκό κίνημα να υιοθετήσει πιο προωθημένα συνθήματα και στόχους από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και του αντιδικτατορικού κινήματος.
Το ΚΚΕ σαλπίζει και μάχεται με όλες του τις δυνάμεις, για να συγκροτηθεί η λαϊκή συμμαχία της αντεπίθεσης για την ανατροπή της αντιδραστικής αστικής συγκυβέρνησης της πλουτοκρατίας και της ΕΕ, που οδηγεί το λαό στη φτώχεια, στην εξαθλίωση. Το οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα, η λαϊκή συμμαχία, μπορεί να εμποδίσει τα βάρβαρα μέτρα, να επιβάλει εξελίξεις προς όφελος του λαού, μόνο αν έχει στόχο να ανατρέψει την εξουσία και την κυριαρχία των μονοπωλίων και να αποδεσμεύσει την Ελλάδα από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.
Το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους, τη φτωχή αγροτιά, τους νέους και τις νέες σε συμπόρευση, για να οργανώσουμε την καθημερινή λαϊκή πάλη και αντεπίθεση στα εργοστάσια, στις συνοικίες, στα σχολεία και τις σχολές. Να διαμορφώσουμε το μεγάλο ποτάμι της ανατροπής για τη λαϊκή εξουσία. Για να απορρίψει ο λαός τους εκβιασμούς, τις απειλές των κομμάτων και των μηχανισμών που υπηρετούν το καπιταλιστικό σύστημα, να ξεμπερδεύει με τις αυταπάτες και τα ιδεολογήματα των κομμάτων του «ευρωμονόδρομου».
Ο λαός δεν πρέπει να παγιδευτεί στα διλήμματα που του θέτουν «ευρώ ή δραχμή». Το συμφέρον του επιβάλλει να απαντήσει: Αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία που θα διαγράψει το χρέος μονομερώς. Τα λεγόμενα πατριωτικά ή αντιμνημονιακά μέτωπα είναι παγίδες και αφοπλίζουν το εργατικό λαϊκό κίνημα. Μαζί με την τρόικα, την ΕΕ, το ΔΝΤ βρίσκονται όλα τα τμήματα της ελληνικής πλουτοκρατίας. Πατριωτισμός για το λαό σήμερα είναι να μετατρέψει σε δική του περιουσία τα μονοπώλια, να πάρει τις τύχες της χώρας και τις δικές του στα χέρια του. Καμιά κυβέρνηση, όποια σημαία κι αν σηκώνει, εθνικής σωτηρίας, αριστερής συνεργασίας κ.λπ., δεν μπορεί να γιατρέψει την καπιταλιστική κρίση, να απαλύνει τις συνέπειες για το λαό. Στον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει σε βάρος του λαού η πλουτοκρατία, τα κόμματά της και οι διεθνείς της σύμμαχοι, ΕΕ και ΔΝΤ, ή βρίσκεσαι με τα μονοπώλια ή με το λαό για την ανατροπή της εξουσίας τους. Μέση λύση δεν υπάρχει.
Για να βάλει ο λαός τέλος στις θυσίες για την κερδοφορία, την κρίση, το χρέος της πλουτοκρατίας, να δυναμώσει το μέτωπο κατά της ΕΕ και της Eυρωζώνης που γίνονται συνεχώς πιο επικίνδυνες στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης και της όξυνσης των αντιθέσεων. Ανάπτυξη όλων των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας για το λαό μπορεί να γίνει μόνο με τη μετατροπή των μονοπωλίων, του ορυκτού και φυσικού πλούτου σε λαϊκή κοινωνική ιδιοκτησία, την ανάπτυξή τους και την αξιοποίησή τους με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό λαϊκό έλεγχο.
Αυτός είναι ο δρόμος για να νικήσει ο λαός. Να έχει τη δική του καθοριστική συμβολή για την ανασύνταξη του εργατικού λαϊκού κινήματος στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο για την ανατροπή του ιστορικά ξεπερασμένου και σάπιου καπιταλισμού.
Από τα παραπάνω βγαίνουν ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα.
Πρώτο: Η αστική εξουσία πολύ συχνά εναλλάσσει, μεταμφιέζει τις μορφές διαχείρισής της, όταν τα βρίσκει δύσκολα, είτε λόγω εσωτερικών αντιθέσεων, είτε στη χειραγώγηση των λαϊκών μαζών. Πότε ισχυροποιεί το δικομματισμό, πότε επιλέγει την τακτική των συμμαχικών κυβερνήσεων. Πότε με το καρότο και πότε με το βούρδουλα ή και με τα δύο μαζί. Δε διστάζει όμως να φτάσει ως και την κατάργηση του κοινοβουλίου, τη βιτρίνα της αστικής δημοκρατίας.
Όλες όμως αυτές οι μεταμορφώσεις δεν αλλάζουν κατά κεραία τη βασική θέση «των κάτω», των εκμεταλλευομένων, της μισθωτής σκλαβιάς - στηρίζουν, ενισχύουν τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.
Γι' αυτό και το πολιτικό ζήτημα δεν είναι η επιλογή ανάμεσα στις διάφορες μορφές διαχείρισης της αστικής εξουσίας με την εναλλαγή των κομμάτων, με τον έναν ή τον άλλο πολιτικό σχηματισμό, αλλά η αλλαγή τάξης στην εξουσία. Αυτή είναι και η ουσία της ταξικής πάλης, το κύριο περιεχόμενό της.
Δεύτερο: Η πολιτική ιστορία της Ελλάδας, αλλά και η διεθνής πείρα διδάσκουν ότι οι αστικές κυβερνήσεις στο σύστημα του ιμπεριαλισμού δε διστάζουν να φτάσουν στις πιο ακραίες μορφές αυταρχισμού, όταν αυτό απαιτούν τα ταξικά τους συμφέροντα που υπηρετούν. Η επίκληση της συνταγματικής νομιμότητας, της κοινωνικής συνοχής, της τήρησης γενικά των νόμων, για το τι είναι νόμιμο και τι παράνομο είναι πλήρως υποταγμένα σε μια και μόνη νομιμότητα: Τη νομιμότητα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Τη νομιμότητα της ανεργίας, της ανασφάλιστης εργασίας, της δουλειάς μέχρι τον τάφο, των εργοδοτικών εγκλημάτων, των ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Αποδοχή αυτή της νομιμότητας σημαίνει υποταγή σε αιώνια σκλαβιά και τίποτε άλλο.
Αυτό το πνεύμα τιμήσαμε στο Πολυτεχνείο, με αυτό το πνεύμα το τιμάμε και εμπλουτίζουμε τα συνθήματά του.
Είμαστε αμετακίνητοι στο πολύ επίκαιρο σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», «Απειθαρχία και ανυπακοή στις αντιλαϊκές πολιτικές».
Και ξέρουμε πολύ καλά ότι η νομιμότητα που κηρύσσει η αστική τάξη για να υπερασπίσει τα συμφέροντά της δεν είναι απλές διακηρύξεις, έχει και τα μέσα να τις επιβάλλει. Είναι το κράτος, η δύναμη του καταπιεστικού της μηχανισμού, ο Στρατός, τα Σώματα Ασφαλείας, οι φυλακές, τα δικαστήρια, το ΝΑΤΟ, τα σύγχρονα τεχνικά μέσα.
Το Πολυτεχνείο όμως, όπως κι άλλες λαϊκές εξεγέρσεις απέδειξαν ότι όλα αυτά είναι σχετικά.
Η δύναμη του κράτους και τα σύγχρονα μέσα που διαθέτει δεν είναι παντοδύναμα μπροστά στην υπεροχή του οργανωμένου και αποφασισμένου εργατικού και λαϊκού κινήματος και κάτω από προϋποθέσεις οι δυνάμεις αυτές μπορούν να βρεθούν με το μέρος του λαού ή να παραλύσουν.
Επομένως, η υπόθεση θα κριθεί από το συσχετισμό δύναμης και την ικανότητα του λαϊκού κινήματος να επιδρά ή να εξουδετερώνει τη δύναμη του αντιπάλου.
Από την άποψη λοιπόν αυτή έχει πολύ μεγάλη σημασία να διδασκόμαστε από την Ιστορία, να παρακολουθούμε τις εξελίξεις και κυρίως να έχουμε σταθερό στόχο στο κύριο.
Είναι ακριβώς το καθήκον που παλεύουμε σήμερα να φέρουμε σε πέρας. Η πείρα του Πολυτεχνείου έχει ιδιαίτερη σημασία στο ζήτημα αυτό, σχετικά δηλαδή με τη διαδικασία ωρίμανσης του υποκειμενικού παράγοντα και την πορεία διαμόρφωσης και αλλαγής του συσχετισμού δύναμης. Πώς η συσσώρευση της λαϊκής αγανάκτησης μπορεί να εξελιχθεί σε άρνηση να ζει σε συνθήκες υποταγής και στερήσεων, σε γενικευμένη αντίθεση και διάθεση αντεπίθεσης, ρήξης, ανατροπής.
Τίποτα, βέβαια, δεν μπορεί να γίνει αυθόρμητα και κυρίως αποκλειστικά μέσα από κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Αυθόρμητες ενέργειες μπορούν να πάρουν μαζικό χαρακτήρα ή να ενταχθούν σε οργανωμένο αγώνα αν υπάρχει οργανωμένη δύναμη που δουλεύει σε αυτή την προοπτική.
Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει ποια ζητήματα και πού θα προκαλέσουν και θα ωριμάσουν γενικευμένες λαϊκές κινητοποιήσεις.
Από την άποψη αυτή έχει πολύ μεγάλη σημασία να υπάρχουν στα κρίσιμα σημεία συγκεντρωμένες δυνάμεις και να έχουν στρατηγική ετοιμότητα, δυνάμεις με δεσμούς και κύρος πριν από όλα στην εργατική τάξη, στους τόπους δουλειάς και κατοικίας. Να υπάρχει υπεροχή δυνάμεων στους κρίσιμους τομείς.
Δεσμοί και κύρος που κατακτώνται μέσα στην καθημερινή σκληρή πάλη με υπομονή και σχέδιο. Τα μεγάλα γεγονότα είναι μπροστά μας και έχουμε υποχρέωση να είμαστε ολόπλευρα προετοιμασμένοι να ανταποκριθούμε με τόλμη και επάρκεια, ως το τέλος, ως την τελική νίκη.