Η «πλατεία» έχει τη δική της ιστορία και ξέρει ποιοι «είναι ίδιοι»

Το «όλοι ίδιοι είναι»,
το «όλα τα κόμματα ίδια είναι», το «και οι 300 ίδιοι είναι», το «όλοι
οι συνδικαλιστές ίδιοι είναι», το «όλα τα συνδικάτα ίδια είναι»
αποτελούν πλευρά του ίδιου νομίσματος που στην άλλη όψη του γράφει με
κεφαλαία γράμματα:
«Ολοι μαζί τα φάγαμε»!

*

Το «όλοι ίδιοι είναι», είναι η προέκταση του πολιτικού και ιδεολογικού δηλητηρίου που διατείνεται ότι «όλοι φταίμε».
Αλλά
μόνο εκείνοι οι πραγματικά ίδιοι μεταξύ τους, μόνο εκείνοι που - επειδή
είναι ίδιοι - υπηρέτησαν τον ίδιο «μονόδρομο», μόνο εκείνοι που
ακολούθησαν την ίδια πολιτική και έφεραν το λαό στη σημερινή κατάσταση,
έχουν όφελος από το «όλοι ίδιοι είναι».

*

Ποντάρουν στο «όλοι ίδιοι είναι» για να μην μπορούν τα θύματά τους να τους ξεχωρίσουν.
Για να έρχονται, τώρα, να παριστάνουν τους «σωτήρες» και να ζητούν και τα ρέστα.
Για
να μπορούν, τελικά, μέσα από το «είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι», να
διεκδικούν ένα φτηνό συγχωροχάρτι βουτηγμένοι στην κολυμπήθρα της δήθεν
«αυτοκριτικής» τους, την καθαγιασμένη με το αντιδραστικό «μύρο» περί
«συλλογικής ευθύνης».

*

Αλλά, όπως δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, έτσι και δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Ιδιοι μεταξύ τους είναι αυτοί που κυβέρνησαν και όσοι τους στήριξαν στις μικρές και μεγάλες επιλογές τους:
Από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ μέχρι τα ξεπουλήματα και τις «κεντροαριστεροδέξιες» μεταμφιέσεις τους.

*

Ιδια μεταξύ τους είναι τα κόμματα που για να εξυπηρετούν το βιομήχανο λένε στο λαό ότι είναι «ίδιος» ο εργάτης με τον κεφαλαιοκράτη.
Που
για να υπηρετούν τον τραπεζίτη, λένε στο λαό ότι είναι «ίδιος» και ο
τραπεζίτης και ο γδαρμένος από τους τοκογλύφους υπάλληλος.
Που για
να εξασφαλίζουν κέρδη στον εφοπλιστή και στον εργολάβο, λένε στο λαό
ότι είναι «ίδιος» αυτός που πληρώνει τα διόδια με αυτόν που τα
εισπράττει, ότι είναι «ίδιος» αυτός που «θαλασσοπνίγει» με εκείνον που
θαλασσοπνίγεται.

*

Ιδιοι μεταξύ τους
είναι εκείνοι από τους «300» που ψηφίζουν μνημόνια, που όταν δεν
ψηφίζουν μνημόνια φροντίζουν να ψηφίζουν πάνω από τα μισά νομοσχέδια από
κοινού με εκείνους που ψηφίζουν τα μνημόνια, που στηρίζουν την ΕΕ του
Μάαστριχτ, της ΟΝΕ και του ευρώ, που εδώ και τριάντα χρόνια είναι ο
«μπάστακας» ενός διαρκούς μνημονίου.

*

Ιδιοι μεταξύ τους
είναι εκείνοι που έχουν μετατρέψει τα συνδικάτα σε «συν-εταίρο» του
ΣΕΒ, σε ομοτράπεζο των «κοινωνικών διαλόγων», σε νεροκουβαλητή των
εκάστοτε κυβερνώντων και σε πέμπτη φάλαγγα ενάντια στα δίκαια των
εργατών.

*

Οσοι δήθεν «προσκαλούν» το λαό να διαδηλώνει «αγανακτισμένα»
αλλά υπό την προϋπόθεση ότι θα ασπαστεί το δικό τους τροπάρι τού «όλοι
ίδιοι είναι», «έξω όλα τα κόμματα», «έξω όλα τα συνδικάτα», «έξω και οι
300» κλπ,
όσοι για το λόγο αυτό έχουν τεθεί υπό την «ακηδεμόνευτη» θωπεία των ΜΜΕ των βιομηχάνων, των εφοπλιστών και των τραπεζιτών,
όσοι,
δηλαδή, πασχίζουν να αυτοαναγορευτούν σε «ηγέτες», σε «τροχονόμους», σε
«φυσιογνωμιστές» και σε «φέις-κοντρόλερς» (άμα τε και «χωροφύλακες»)
της πλατείας,
αντικειμενικά, όσο περισσότερο παίζουν το σκοπό τού
«όλοι ίδιοι είναι», τόσο περισσότερο συμμετέχουν (συνειδητά ή
ασυνείδητα) στο παιχνίδι εκείνων που πραγματικά είναι ίδιοι μεταξύ τους.

*

Ομως εκτός
από πολλή αγανάκτηση, αυτός ο λαός διαθέτει και πολύ βαριά ιστορία. Αρα
και εμπειρία. Συνεπώς, όσοι νομίζουν ότι μπορούν να μανιπουλάρουν τη
δίκαιη λαϊκή αγανάκτηση, να μην της επιτρέψουν να γίνει οργανωμένη
δύναμη ανατροπής των αιτιών και των υπευθύνων που προκαλούν την
αγανάκτηση, μάλλον υπερεκτιμούν τις δυνάμεις τους.
Και ο λαός
που κατεβαίνει κάτω, ξέρει και ποιος σήκωσε και ποιος υπηρετεί το
διαχρονικό μήνυμά ανατροπής. Με συνέπεια. Σε όλες τις συνθήκες. Κόντρα
και σε αντίθεση με τους κάθε εποχής αυλικούς της ίδιας πλουτοκρατικής
«τυραννίας». Καθιστώντας καταγέλαστους όσους πιστεύουν ότι διαθέτουν το
ανάστημα να τον βγάλουν «έξω» από τις πλατείες, από τις συνοικίες, από
τους τόπους δουλειάς.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ