Επειδή πολλά λέγονται για το περιβόητο PSI, εύλογα αναρωτιέται κανείς, περί τίνος ακριβώς πρόκειται και ποιος θα βγει ωφελημένος από αυτή την διαδικασία, ας δούμε ορισμένες πλευρές:
Πρώτον: PSI ονομάζεται η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στην επαναδιαπραγμάτευση του κρατικού χρέους της χώρας. Οι τράπεζες που κατέχουν ελληνικά ομόλογα, γνωρίζοντας ότι η οικονομική κρίση ανέτρεψε κάθε χρονοδιάγραμμα κανονικής πληρωμής του χρέους, αφού επί ενάμιση χρόνο «τράβηξαν» μέχρι δεκάρας τη ρευστότητα που διάθετε η χώρα, τώρα διαπραγματεύονται το ποσοστό του χρέους που είναι διατεθειμένες να διαγράψουν, με στόχο να χάσουν όσα γίνεται λιγότερα.
Δεύτερον: Αυτό που γίνεται αποτελεί «αναδιάρθρωση», «κούρεμα», «επιμήκυνση» του κρατικού χρέους. Είναι, δηλαδή, η φάση της «καταστροφής κεφαλαίου» ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης, όπως ακριβώς έλεγε το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί.
Τρίτον: Η συμφωνία της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου με την τρόικα, προβλέπει ότι θα «κουρευτεί» το 50% από τα ομόλογα, αξίας περίπου 200 δισ. ευρώ, που κατέχουν οι ντόπιες και ξένες τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ οι τοκοχρεολυτικές δόσεις των επόμενων χρόνων θα καλυφθούν από το νέο δάνειο της τρόικας ύψους 130 δισ. ευρώ. Μια σύμβαση που εκτός από τους δυσβάστακτους, για το λαό, όρους του νέου μνημονίου, θα προβλέπει ότι 30 δισ. ευρώ θα δοθούν απευθείας στις τράπεζες, για τη διάσωσή τους.
Τέταρτον: Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις στις λυκοφωλιές της ΕΕ και του ΔΝΤ, το κρατικό χρέος της Ελλάδας το 2020 θα κινείται στα όρια του 120% του ΑΕΠ της χώρας. Δηλαδή, στα επίπεδα που βρίσκονταν όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου «ανακάλυψε» τα αδιέξοδα και την επαπειλούμενη χρεοκοπία.
Θα ξαναβρεθούμε, δηλαδή, λένε κάποιοι εκεί από όπου υποτίθεται ότι ξεκινήσαμε; Οχι, σε καμιά περίπτωση. Η διαδρομή που διανύθηκε από το Μάη του 2010, είναι, για τους εργαζόμενους, μια ντουζίνα Γολγοθάδες, με μέτρα και πολιτικές που δε θα παρθούν πίσω.
Κυβέρνηση, τρόικα και άρχουσα τάξη εκβιάζοντας και τρομοκρατώντας με την πτώχευση της χώρας, κατάφεραν σε ελάχιστους μήνες να ποδοπατήσουν τους εργαζόμενους και να ακυρώσουν λαϊκές καταχτήσεις δεκαετιών, προωθώντας, στην ουσία, τα στρατηγικά σχέδια της ΕΕ για την επιβολή των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων που είναι αναγκαίες για τη επιχειρηματική κερδοφορία στις σύγχρονες συνθήκες ανταγωνισμών και εξέλιξης του συστήματος. Οι εργαζόμενοι ήρθαν αντιμέτωποι με μια πολιτική οδοστρωτήρα για μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές, εργασιακές σχέσεις. Πολιτικές φορολογικής λεηλασίας των εργαζομένων, παραπέρα εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας. Εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά ζουν πλέον σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, ολόκληρη η κοινωνία έχει γυρίσει δεκαετίες πίσω.
Αυτήν την πολιτική, με ακόμα πιο άγρια μέτρα σχεδιάζουν να εφαρμόσουν και στο όνομα του δεύτερου δανείου. Όποια και αν είναι η έκβαση των διαπραγματεύσεών του PSI, όποιο και αν είναι το επιμέρους περιεχόμενο των συμφωνιών τους, το μόνο που επιφυλάσσουν για τους εργαζόμενους είναι περισσότερο σκοτάδι, δυσκολότερα εμπόδια, κατάμαυρο μέλλον. Οι εργαζόμενοι μπορούν να ανατρέψουν τα σχέδιά τους. Με την αταλάντευτη αντίστασή τους. Με το Λαϊκό Μέτωπο και την αγωνιστική κινητοποίηση του λαού. Με την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων και την αγωνιστική αμφισβήτηση της εξουσίας αυτών που αντλούν δύναμη από την καθυστέρηση του λαϊκού παράγοντα να συνειδητοποιήσει ότι τα πάντα, κυριολεκτικά τα πάντα, εξαρτώνται από τη δική του παρέμβαση και δράση.
