Συνάδελφε συν/σα
Το ΠΑΜΕ από την πρώτη στιγμή, που, στο χώρο της δημόσιας διοίκησης, ευρύτερα του Δημόσιου τομέα, χτύπησε το καμπανάκι ότι τσεκουρώνονται οι μισθοί, τα επιδόματα, γενικότερα τα εισοδήματα και ότι δρομολογείται καθαρά και ανοιχτά η απόλυση σε χώρους που έως τώρα δεν είχε τολμήσει η κυβέρνηση, ή και η προηγούμενη να φέρει τέτοια μέτρα, από την πρώτη στιγμή εμείς, χωρίς καμία ταλάντευση και από θέση αρχών, είπαμε "όχι" σε όλα τα μέτρα.
Και θέλω να ξεκαθαρίσω γιατί είπαμε αυτό το "όχι". Δεν ήτανε η συγκυρία. Είναι το γεγονός ότι εμείς παλεύουμε για σταθερή δουλειά με δικαιώματα για όλο το λαό με αποδοχές που θα καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες του σήμαρα. Και φυσικά όλοι οι εργαζόμενοι να απολαμβάνουν παροχές με βάση τις εξελισσόμενες κοινωνικές ανάγκες και όχι στατικά τις ανάγκες, όσον αφορά τα ζητήματα της Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας, της Πρόληψης, του Πολιτισμού του Αθλητισμού, κλπ. Έτσι που οι όποιες διαφορές στους μισθούς, δεν θα αγγίζουν τα κοινωνικά δικαιώματα. Μπορεί κάποιος να έχει μία διαφορά στο εισόδημα, αλλά οι αποδοχές στις κοινωνικές ανάγκες θα είναι πραγματικά ίσες. Το τσεκούρι που πέφτει στους δημόσιους υπάλληλους ή των πρώην ΔΕΚΟ, γίνεται στο όνομα της κρίσης. ¨όμως το 90% τουλάχιστον των μέτρων που παίρνονται, στα πλαίσια και στο όνομα της κρίσης, ήταν προαποφασισμένα από πολύ καιρό και τα περισσότερα από αυτά έχουν παρθεί στις άλλες καπιταλιστικές χώρες προ πολλού. Στην Ελλάδα είχαν καθυστερήσει. Και οι λόγοι της καθυστέρησης έχουν να κάνουν με τις ενστάσεις και τις αντιστάσεις που υπήρχαν. Γι' αυτές τις αντιστάσεις το ΠΑΜΕ είναι περήφανο, γιατί συμβάλλαμε ουσιαστικά σε αυτές τις αντιστάσεις όλα τα χρόνια. Και με αυτή την έννοια, οι αντιστάσεις δημιουργούσαν και το φόβο του πολιτικού κόστους.
Ακούμε από τα παπαγαλάκια τους στα αστικά ΜΜΕ ότι αυτά τα μέτρα άργησαν, ότι δεν πάρθηκαν έγκαιρα και διόγκωσαν και καλά το πρόβλημα. Αυτός ο φόβος να περάσουν αυτά τα μέτρα νωρίτερα είχε να κάνει με το γεγονός ότι υπήρχαν δυνάμεις στην χώρα μας μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα κυρίως του ιδιωτικού τομέα και πολύ λιγότερο στον δημόσιο τομέα. που ανάγκασαν τις κυβερνήσεις και του ΠΑΣΟΚ, και της ΝΔ, να μην πάρουν μέτρα που τα είχαν στο μυαλό τους και στα κιτάπια τους, λόγω του φόβου του πολιτικού κόστους. Αν δεν υπήρχε το ΠΑΜΕ να οργανώσει την αντίσταση των εργαζομένων ενάντια και στις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ και ομοσπονδιών την σημερινή κατάσταση θα την είχαμε ζήσει πολλά χρόνια νωρίτερα.
Η διάθεση για απολύσεις στο δημόσιο τομέα, ήρθε από την περίοδο που η Ελλάδα είχε 5% ρυθμούς ανάπτυξης στο ΑΕΠ πολύ πάνω από το μέσο Ευρωπαϊκό όρο. Πώς έγινε αυτό; Πρώτα πρώτα, με τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης στους ΟΤΑ. Δεύτερον, με τις προσλήψεις αορίστου χρόνου. Φωνάξαμε μέσα και έξω από τα συνδικαλιστικά όργανα γι' αυτό το ζήτημα. Όταν άρχισαν ξαφνικά να εμφανίζονται οι πολλαπλές εργασιακές σχέσεις και βεβαίως με τις αποκρατικοποιήσεις, όπου άλλαξε το εργασιακό καθεστώς.
Οι ευθύνες δεν ήταν και δεν είναι στον απλό δημόσιο υπάλληλο. Οι ευθύνες ήταν στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, στην κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος στο χώρο. Αν όμως είπαμε και λέμε τώρα ότι σε αυτό τον τομέα έγινε προσπάθεια ενσωμάτωσης και χειραγώγησης, δεν το λέμε ούτε ηθικίστικα, ούτε αφ' υψηλού ούτε σε καμία περίπτωση θέλουμε να συμψηφίσουμε ευθύνες, ούτε αυτό μας οδηγεί να μην υπερασπιστούμε σήμερα το 100% όσων μπαίνουν σε εργασιακή εφεδρεία, δηλαδή σε προσωρινή απόλυση. Ούτε θα μας κάνει να κάνουμε έναν πόντο πίσω να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα των δημοσίων υπαλλήλων που πετσοκόβονται, τρεις-τέσσερις μισθοί.
Είναι για να πούμε το εξής πράγμα: Σήμερα, μέσα σε αυτή την τραγικότητα της κατάστασης που ζούμε όλοι, ανεξάρτητα από την ιεράρχηση της φτώχειας δημιουργούνται οι προϋποθέσεις, να αποτελέσουν την ιστορική ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί για το εργατοϋπαλληλικό κίνημα, είτε είναι κανείς στο δημόσιο, είτε ήταν είτε είναι ακόμα και παραμένει στον ιδιωτικό τομέα, να υπάρξει ένα ενιαίο εργατοϋπαλληλικό κίνημα, το οποίο, όχι μόνο θα αντισταθεί σε αυτό που γίνεται, αλλά θα βάλει πλώρη για συνολική ρήξη και ανατροπή της σημερινής κατάστασης, μέσα από μικρότερες και μεγαλύτερες μάχες που θα δώσει.
Αυτό για εμάς είναι το συμπέρασμα που πρέπει να κατασταλάξει. Τέρμα πια στις αυταπάτες. Τέρμα στις ελπίδες, γιατί και αυταπάτες υπήρχαν και εφησυχασμοί υπήρχαν. Κατακτήσεις που είχαν οι εργαζόμενοι και που κράτησαν για μια γενιά, αυτές χάνονται μέσα σε λίγες μέρες. Οι επόμενες γενιές και η σημερινή γενιά θα ζήσει άθλια. Η κυβέρνηση είπε ότι θα απολυθούν 30.000, θα μπουν σε εργασιακή εφεδρεία 30.000, αυτοί που είναι 57, 58, 59 χρονών κλπ. που είναι κοντά στη σύνταξη. Ε, ας μην αποτελέσει αυτό παράγοντα εφησυχασμού ότι θα είναι κάποιοι άλλοι και δεν θα είμαστε εμείς.
Ας μην αποτελέσει παράγοντα εφησυχασμού, το ότι κάποιοι μπήκαν μέσω ΑΣΕΠ, κάποιοι δεν μπήκαν με τον ΑΣΕΠ, ας μην αποτελέσει παράγοντα εφησυχασμού ότι εγώ έχω πτυχίο, άρα είμαι πτυχιούχος και είμαι εντάξει, ο άλλος που δεν είναι πτυχιούχος, αυτός έχει πρόβλημα, εγώ είμαι συμβασιούχος, εγώ είμαι έτσι εγώ είμαι αλλιώς. Κανένας διαχωρισμός δεν πρέπει να υπάρχει στη συνείδησή μας, έτσι που το κίνημα από τα κάτω, γιατί μιλάμε τώρα για ένα καινούριο κίνημα που πρέπει να δημιουργηθεί σε αυτό το χώρο, από τα κάτω, γιατί από τα πάνω η κατάσταση είναι χαμένη. Να μην αποτελέσει κανένα παράγοντα αναστολής, αυτό που λέμε "με πιάνει δεν με πιάνει" και πιάσουμε πάλι τα κομπιουτεράκια.
Και στις 19 του μήνα πρέπει να στενάξει η Ελλάδα, πρέπει να παραλύσουν τα πάντα. Όχι ότι στις 20 του μήνα θα έχουν λυθεί τα προβλήματα, αλλά τουλάχιστον θα έχει γίνει κατανοητό: "Κοιτάξτε να δείτε, σας έχουμε πάρει χαμπάρι, σας πήραμε χαμπάρι κόμματα τις πλουτοκρατίας, σας πήραμε χαμπάρι γνωστές συνδικαλιστικές οργανώσεις, είτε είναι ομοσπονδίες, σας πήραμε χαμπάρι".
Για αυτό πρέπει να οργανώσουμε την πάλη μας και να βροντοφωνάξουμε:
Τέρμα οι θυσίες για τη σωτηρία της ΕΕ και τα κέρδη των δανειστών. Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία. Δεν αναγνωρίζουμε το χρέος. Να διαγραφεί όλο!
Δε θα δεχτούμε καμιά εφεδρεία, καμιά απόλυση. Οργανωμένη, συλλογική αλληλεγγύη σε κάθε απολυμένο, σε κάθε άνεργο συνάδελφο. Όλοι για έναν και ένας για όλους!
Δεν δεχόμαστε καμιά στάση πληρωμών από την εργοδοσία και το κράτος, καμιά περικοπή κοινωνικών δαπανών, καμιά συγχώνευση-κατάργηση, καμιά ιδιωτικοποίηση.
Άρνηση πληρωμών σε όλα τα χαράτσια –συλλογικά και οργανωμένα- γιατί πολύ απλά δεν έχουμε, δε μπορούμε να πληρώσουμε!
Να πούμε Μέχρι εδώ!
Η καπιταλιστική βαρβαρότητα και τα αντιλαϊκά μέτρα δεν έχουν τέλος. Τσακίζουν μισθούς και συντάξεις, ακόμα και τις αναπηρικές. Κόβουν φάρμακα, ιατρικές εξετάσεις ακόμα και για χρόνιες παθήσεις. Υποσιτίζουν τα νήπια στους παιδικούς σταθμούς, φορολογούν τους ανέργους, αφήνουν τα παιδιά μας χωρίς βιβλία. Μας έχουν κάνει τη ζωή κόλαση!
Κι όλα αυτά τη στιγμή που δίνουν νέα προκλητικά προνόμια και φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο, μειώνοντας τη φορολόγησή του από το 45% στο 20%, απαλλάσσοντάς το εξολοκλήρου ακόμα και από το «ειδικό τέλος ακίνητης περιουσίας», χαράτσι που οι εργαζόμενοι έχουν πληρώσει τέσσερις και πέντε φορές τον τελευταίο ενάμιση χρόνο!
Συνάδελφοι
Μη συμφιλιωνόμαστε, μην αποδεχόμαστε αυτή την κατάσταση. Καμιά αυταπάτη! Τα μέτρα είναι αναγκαία για τη σωτηρία και την κερδοφορία της πλουτοκρατίας και όχι για το λαό. Ο λαός ήδη έχει πτωχεύσει. Τίποτα από όλες αυτές τις περικοπές δεν πάει για μισθούς και συντάξεις. Στην πραγματικότητα λεηλατούν το λαϊκό εισόδημα για να φουσκώνουν τα κέρδη των δανειστών και των επιχειρηματικών ομίλων.
Έχουμε τη δύναμη. Μέσα από τον οργανωμένο αγώνα μπορούμε να τους σταματήσουμε!
Η ομιλία έγινε από τον Άγγελο Κολόσακα μέλος της γραμματείας του ΠΑΜΕ
