Περί αυγών φιδιών και δημοκρατιών
Ο κ. Δήμαρχος με το άρθρο του στην εφημερίδα «Πατρίς» στις 28-5-11, που δημοσιεύθηκε με τίτλο «Το αυγό του φιδιού», παρουσιάζει τις θέσεις του για τη γεγονότα στο Δημοτικό Συμβούλιο Πύργου στις 26-5, όπου επιχειρήθηκε από την δημοτική αρχή η επιβολή τροφείων στους παιδικούς σταθμούς, εγχείρημα που αποτράπηκε με παρέμβαση του Π.Α.ΜΕ. στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου.
Ο κ. Δήμαρχος κάνει στο άρθρο του λόγο για τους «σκληρούς και δύσκολους για το λαό και τη χώρα καιρούς».
Πράγματι, οι καιροί είναι «σκληροί και δύσκολοι» για το λαό, ο οποίος εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής που πρώτιστα υπηρετεί τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, ύστερα από δεκαετίες εισοδηματικής καθήλωσης οδηγείται με γοργά βήματα σε όλο και πιο ολοκληρωτικό οικονομικό αδιέξοδο.
Οι καιροί είναι «σκληροί και δύσκολοι» και για τη «χώρα», οι παραγωγικοί πόροι της οποίας υφίστανται ακόμα έναν γύρο λεηλασίας, ακόμα οξύτερης, ευρύτερης και βαθύτερης από τη λεηλασία που υπέστησαν με τους κύκλους «αποκρατικοποιήσεων» των τελευταίων δεκαετιών.
Θα περίμενε λοιπόν κανείς, έστω και αφελώς, ότι ακριβώς σε αυτούς τους «σκληρούς και δύσκολους για το λαό και τη χώρα καιρούς», η δημοτική αρχή θα δαπανούσε τη δραστηριότητά της σαν ουσιαστικός και όχι φραστικός συμπαραστάτης των οικονομικών αγωνιών της λαϊκής πλειοψηφίας, σαν συμπαραστάτης στις διεκδικήσεις της για την ικανοποίηση των αναγκών της ζωής, διεκδικώντας πρώτα - πρώτα οι ίδια τους πόρους που απαιτούνται για να αντεπεξέρχεται στις αρμοδιότητες που της έχουν ανατεθεί.
Αντ’ αυτού η δημοτική αρχή φαίνεται πως εξαντλεί τις πνευματικές της δυνάμεις μηχανευόμενη μέτρα που θα κάνουν τους καιρούς ακόμα σκληρότερους και δυσκολότερους για το λαό, και η επιδίωξη της επιβολής τροφείων στους παιδικούς σταθμούς αποτελεί μόνο έναν από τους «καρπούς» αυτού του είδους των αναζητήσεων.
***
Η κυβερνητική πολιτική των τελευταίων δεκαετιών, την οποία με αδιάκοπη συνέχεια ακολούθησαν και επέβαλαν οι αλληλοδιάδοχες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, φτάνει τώρα στην κορύφωση των αποτελεσμάτων της.
Και να που τώρα, σε αυτήν την κορύφωση, ο κ. Δήμαρχος νιώθει την ανάγκη να επικαλεστεί την ιστορία της αριστεράς, του εργατικού κινήματος, την νομιμότητα και πάνω από όλα την δημοκρατία.
Αποφεύγει, όμως, ο κ. Δήμαρχος να σταθεί απέναντι στην σκληρή αλήθεια: Η δημοκρατία, για να είναι δημοκρατία, οφείλει να παίρνει αποφάσεις δημοκρατικές. Όσο τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, άλλο τόσο δεν κάνει την δημοκρατία η τυπική νομιμότητα των θεσμών της. Κι ακόμα περισσότερο, όσο πιο πολύ αυτή η τυπική νομιμότητα χρησιμοποιείται σαν επίφαση για την επιβολή αντιλαϊκών (όρα: αντιδημοκρατικών) μέτρων, τόσο περισσότερο αυτή η τυπική νομιμότητα απαξιώνεται στην κοινωνική συνείδηση, τόσο περισσότερο –με άλλα λόγια- αυτή η συγκεκριμένη, η αστική δημοκρατία σκάβει τον ίδιο της το λάκκο.
Δυστυχώς σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε: Τα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα, εδώ και χρόνια αλλά πολύ περισσότερο σήμερα, αντιλαμβάνονται τη «δημοκρατία» ως εργαλείο στα χέρια των κοινωνικών δυνάμεων που οικοδομούν σε βάρος του λαού ένα αδιαπέραστο πλέγμα οικονομικού και πολιτικού αυταρχισμού, ως εργαλείο της πολιτικής που επιχειρεί σήμερα την ολοκληρωτική υλική και ηθική καταρράκωση των εργαζόμενων, λαϊκών στρωμάτων.
Σε αυτό το έδαφος της πολιτικής που απαξιώνει κάθε ουσιαστικό δημοκρατικό περιεχόμενο της ίδιας της δημοκρατίας, της πολιτικής που την καταντά άδειο ρούχο, που αντλεί «νομιμοποίηση» από το λαό για να πλήττει συστηματικά τα δικαιώματά του, σε αυτό το έδαφος υπονομεύεται και φθείρεται η νομιμότητα της «δημοκρατίας» στη λαϊκή συνείδηση, σε αυτό το έδαφος επωάζεται το «αυγό το φιδιού» το ποίο υπαινίσσεται ο κ. Δήμαρχος, και με αυτή την έννοια ο υπαινιγμός μπορεί να του επιστραφεί αυτούσιος.
Άλλωστε, προτού προβεί ο κ. Δήμαρχος σε τέτοιους υπαινιγμούς, θα ήταν καλό να είχε αναλογιστεί ποιες είναι οι πολιτικές εκείνες δυνάμεις που πάνε «χέρι – χέρι» με την δική του κομματική παράταξη στην επιβολή της πολιτικής των «σκληρών και δύσκολων καιρών», την οποία και ο ίδιος υπηρετεί από το δημαρχιακό του αξίωμα.
Προτού επίσης προβεί ο κ. Δήμαρχος σε επικλήσεις περί δημοκρατίας και νομιμότητας, καλό θα ήταν να είχε αναλογιστεί πως καμιά μα καμιά «νομιμότητα» δεν νομιμοποιεί τη βαρβαρότητα ανεξάρτητα από τη μορφή των θεσμών που την επιβάλλουν: Η ιστορική καταδίκη του Νταχάου και του Άουσβιτς δεν οφείλεται στην ίδρυσή τους υπό μη - «δημοκρατικό» τύπο. Η «δημοκρατία» των Η.Π.Α. δεν νομιμοποιεί τη σφαγή του ιρακινού λαού, ούτε τη ζωή χιλιάδων αστέγων στα αντίσκηνα των αμερικανικών πόλεων, όσες πλειοψηφίες και αν έλαβαν τις σχετικές αποφάσεις. Την καταδίκη ενός ανθρώπου στην πείνα και τον κοινωνικό μαρασμό, δεν τη νομιμοποιεί η ψήφος δέκα «τακτοποιημένων» χορτάτων. Ο σφαγιασμός των λαϊκών οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, η οριστική καθήλωση του λαϊκού βιοτικού επιπέδου, δεν νομιμοποιείται με καμιά κυβέρνηση είτε «δημοκρατική» είτε ανοιχτά δικτατορική, κανένας «δημοκρατικός» τύπος δεν νομιμοποιεί την ανατίναξη των κοινωνικών θεμελίων πάνω στα οποία στηρίχθηκε η όποια μορφή κοινωνικής «ανοχής» προς την «ανάπηρη» μεταπολιτευτική δημοκρατία – όσο προδιαγεγραμμένη και νομοτελειακή κι αν ήταν η διαδρομή της μέχρις εδώ.
***
Η ιστορία, η ελληνική και η διεθνής, όσο κι αν επιθυμεί ο κ. Δήμαρχος να το παρακάμπτει αυτό, έχει καταγράψει την «αριστερά» και το εργατικό κίνημα σαν τις δυνάμεις που χρωστούν την ταυτότητά τους στο γεγονός ότι διεκδίκησαν και διεκδικούν το κοινωνικό και οικονομικό περιεχόμενο της «δημοκρατίας». Στο γεγονός ότι εναντιώθηκαν και εναντιώνονται και σε κάθε «δημοκρατικό» τύπο που έρχεται σε αντίθεση με το ουσιαστικό κοινωνικό και οικονομικό δημοκρατικό περιεχόμενο των διεκδικήσεών τους.
Το γνωρίζουν αυτό, λ.χ., οι εργάτες και οι «αριστεροί» της παρισινής κομούνας οι δολοφονημένοι από τη γαλλική «δημοκρατία» του καιρού τους, το γνωρίζουν οι δολοφονημένοι γερμανοί εργάτες και «αριστεροί» πάνω στους τάφους των οποίων οικοδομήθηκε η «δημοκρατία της βαϊμάρης», το γνωρίζουν οι εξόριστοι, φυλακισμένοι και δολοφονημένοι εργάτες και «αριστεροί» του «δημοκρατικού» ελληνικού «ιδιώνυμου», οι εξόριστοι και φυλακισμένοι εργάτες και «αριστεροί», που γέμισαν τα κρατητήρια μετά το Μάη του ’36, για να παραδοθούν από την «δημοκρατία» στην «δικτατορία» και από τη δικτατορία στον φασίστα κατακτητή.
Αυτή τη σχέση της «αριστεράς» και του εργατικού κινήματος με την αστική δημοκρατία έχει καταγράψει η ιστορία από την αφετηρία της ύπαρξής τους έως και τις μέρες μας.
***
Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, συνειδητοποιούν όλο και πιο βαθιά, αυτό που δεν φαίνεται να απασχολεί τον κ. Δήμαρχο, ότι οι σημερινοί «σκληροί και δύσκολοι για τον λαό και τη χώρα καιροί» οφείλονται στο ότι μια ελάχιστη κοινωνική μειοψηφία επιχειρηματικών ομίλων συγκέντρωσε στα θησαυροφυλάκια και στο «ενεργητικό» της όλο το αποτέλεσμα της πολύχρονης κοινωνικής παραγωγικής δραστηριότητας, όλο τον καρπό του μόχθου ενός ολόκληρου εργαζόμενου λαού. Συνειδητοποιούν ότι η ίδια ελάχιστη κοινωνική μειοψηφία, εν μέσω της κρίσης του συστήματός της, επιδιώκει να στύψει και την τελευταία σταγόνα της ζωτικής τους δύναμης, να ρημάξει κάθε σχέση και κάθε κοινωνικό υλικό παραγωγικό πόρο που δεν έχει ακόμα μπει για τα καλά στη μηχανή της κερδοφορίας της. Συνειδητοποιούν ότι αυτό δεν είναι καθόλου «δημοκρατικό» όποια επίφαση «δημοκρατικής νομιμότητας» κι αν το επικαλύπτει.
Τα προηγούμενα χρόνια οι εργαζόμενοι, ιδίως η νέα γενιά, «μάθανε» πως οικογένεια και παιδιά πρέπει να κάνουν μόνο αν τους «συμφέρει». Σήμερα καλούνται να «μάθουν», πως αν δεν τους «συμφέρει» να ζουν τότε καλύτερα να μη ζουν.
Για την ώρα το «σχολείο» που τους «διδάσκει» στηρίζεται σε «δημοκρατικό» τύπο. Όταν η αγανάκτησή τους θα καταστήσει τον τύπο αυτό «ασύμφορό» στους «δασκάλους» τους και αυτοί επιχειρήσουν να τον αντικαταστήσουν με τις ανοιχτά αυταρχικές μορφές της εξουσίας τους, τότε ο κ. Δήμαρχος ενδεχομένως διαμαρτυρηθεί. Η ενδεχόμενη διαμαρτυρία του όμως δεν θα αναιρεί το γεγονός ότι ως τότε έμπρακτα θα υπηρετεί την πολιτική που νομοτελειακά τον οδηγεί σε θέση –ενδεχομένως- διαμαρτυρίας.
Το «αυγό» έχει τσόφλι και κρόκο:
Απ’ έξω δημοκρατία κούκλα, μέσα καπιταλισμός πανούκλα.
Ο κ. Δήμαρχος δείχνει να το αγνοεί αυτό. Ενδεχομένως θα προτιμούσε απέναντί του ανθρώπους απελπισμένους να κλαίνε για την άδικη «μοίρα» τους. Τότε ένα χτύπημα στον ώμο και δυο λόγια επίπλαστης παρηγοριάς θα ήταν εύκολη υπόθεση. Να όμως που υπάρχει κι ένα κίνημα έμπρακτης αντίστασης στην απολογητική της μοιρολατρίας, έμπρακτης αντίστασης στην πολιτική της άγριας ολομέτωπης επίθεσης ενάντια στο λαό που μοχθεί, αγωνιά κι αγωνίζεται.
Άγης Μαραγκουδάκης
-Δικηγόρος-
