Έμπλεοι
υποκρισίας, κόμματα, στελέχη τους, αστικά
ΜΜΕ, οδύρονται για την είσοδο της «Χρυσής
Αυγής» στη Βουλή, μιλώντας για «ιστορική
μνήμη» που «ασθένησε» και εκφράζοντας
τον αποτροπιασμό τους για το γεγονός.
Ομως το αυγό του φιδιού επωάζεται
προπάντων με τη δική τους συμβολή. Δε
θα αναλύσουμε εδώ το γεγονός ότι τέτοια
«εκτρώματα» αποτελούν κομμάτι από τη
σάρκα του καπιταλιστικού συστήματος.
Ούτε θα απαριθμήσουμε τις αποδείξεις
που αφθονούν στην Ιστορία για τη συνειδητή
ενίσχυσή τους από το σύστημα και τα
κατεξοχήν κόμματά του, όταν αυτό κρίθηκε
σκόπιμο απ' τη σκοπιά των συμφερόντων
της αστικής τάξης.
Θα
αρκεστούμε σε ορισμένα πιο πρόσφατα
γεγονότα, που αποδεικνύουν την υποκρισία
όσων ωρύονται σήμερα για την άνοδο της
«Χρυσής Αυγής».
--
Είναι οι ίδιοι που με κάθε ευκαιρία
ανασύρουν τη «θεωρία των άκρων». Αυτοί
που προκειμένου να αποτρέψουν λαϊκές
δυνάμεις απ' τη συμμετοχή τους στον
οργανωμένο αγώνα, δεν έχαναν την ευκαιρία
να ταυτίσουν τη δράση κάθε είδους
προβοκατόρων, παρακρατικών, εθνικιστών
με τη δράση του εργατικού λαϊκού κινήματος
και να αποδίδουν και στα δύο τον ίδιο
τάχα τυφλό στόχο, την πρόκληση του χάους.
--
Είναι οι ίδιοι που χρόνια τώρα στηρίζουν
την αντικομμουνιστική εκστρατεία της
ΕΕ που βασίζεται στην αισχρή εξίσωση
του φασισμού - ναζισμού με το σοσιαλισμό,
σαν «εγκληματικά καθεστώτα». Διαστρέβλωση
που στόχο έχει να κρύψει -πέρα απ' όλα
τα άλλα- ακόμα και το γεγονός ότι ο
ναζισμός αξιοποιήθηκε από τις αστικές
δυνάμεις της εποχής σαν δύναμη κρούσης
ενάντια στην ΕΣΣΔ και ότι στην ήττα του
ο Κόκκινος Στρατός είχε την πιο καθοριστική
συμβολή απ' όλους τους «συμμάχους».
Χτες, για παράδειγμα, το «Βήμα», στην
ηλεκτρονική του έκδοση, απ' τη μια έριχνε
τάχα «κλάμα» για τις επιδόσεις της
«Χρυσής Αυγής» κι απ' την άλλη αναλώνονταν
σε αναλύσεις του τύπου «μπορεί (...) να
αλλάξει άρδην και να γίνει νέα η γηραιά
μας ήπειρος, όπως το 1917 με τους μπολσεβίκους,
το 1923 με τους φασίστες και το 1933 με τους
ναζί»...
--
Είναι τελικά αυτοί που την ίδια ώρα που
συκοφαντούσαν με ζήλο το εργατικό λαϊκό
κίνημα και τους αγώνες του, κανάκευαν
τους «αγανακτισμένους» της πλατείας
Συντάγματος, κλείνοντας σκόπιμα τα
μάτια στο γεγονός ότι κομμάτι αυτής
αποτέλεσε «φυτώριο» όπου «άνθισαν» οι
πιο αντιδραστικές, μισαλλόδοξες θέσεις
και προτάσεις. Το «οι 300 στο Γουδή» και
«κρεμάλα στους προδότες», που ακούγοντας
όλες εκείνες τις μέρες στην πλατεία και
αναπαράγοντας από τα αστικά ΜΜΕ σαν το
απαύγασμα της λαϊκής αυτενέργειας και
εναντίωσης στην κυρίαρχη πολιτική,
είναι τα ίδια συνθήματα πάνω στα οποία
«πάτησε» η «Χρυσή Αυγή» για να νομιμοποιήσει
την παρουσία της στην κεντρική πολιτική
σκηνή.
Ας
αφήσουν τα σάπια και την υποκρισία. Δίκη
τους είναι η «Χρυσή Αυγή», όσο κι αν τώρα
προσπαθούν να την αποποιηθούν, ακριβώς
για να παίξει το ρόλο για τον οποίο την
προετοίμασαν και την ανέδειξαν στο
πολιτικό σκηνικό. Μόνο ένα ισχυρό
εργατικό λαϊκό κίνημα και πανίσχυρο
ΚΚΕ μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτές
τις επικίνδυνες απόψεις, να τις μετατρέψουν
σε περιθωριακές και ακίνδυνες. Η «Χρυσή
Αυγή» δεν αντιμετωπίζεται με αντιφασιστικά
κηρύγματα και πολύ περισσότερο με την
επίκληση της εθνικής ενότητας και της
αντιφασιστικής συναίνεσης.
