Με αφορμή τις πρόσφατες κινητοποιήσεις διαφόρων κλάδων, οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι εκφραστές της αντιλαϊκής πολιτικής επιτέθηκαν και πάλι στις απεργίες, επικαλούμενοι τις συνέπειες στο κοινωνικό σύνολο, στους χρήστες κοινωνικών υπηρεσιών κ.λπ. Μάλιστα, επικαλούνται και «παραδείγματα» από τη διεθνή πραγματικότητα, όπου κατά τη διάρκεια μιας απεργίας λειτουργούν σε ένα βαθμό κλάδοι που απεργούν και νουθετούν τους εδώ εργαζόμενους να κάνουν το ίδιο. Γιατί το κάνουν;
Κατά αρχήν, τα παραδείγματα από τη «διεθνή πραγματικότητα» οι πολέμιοι των απεργιών τα χρησιμοποιούν κατά πως τους βολεύει. Γιατί μπορεί να έχουμε απεργίες κατά τις οποίες τα δρομολόγια των δημόσιων συγκοινωνιών συνεχίζουν έστω και μειωμένα να γίνονται, αλλά έχουμε και απεργίες όπου για μέρες (Γαλλία) απέκλεισαν τα διυλιστήρια παραγωγής καυσίμων, με αποτέλεσμα να σταματήσουν να κινούνται εκατομμύρια αυτοκίνητα. Μόλις προχτές, στην Πορτογαλία το μετρό «νέκρωσε» από την απεργία των εργαζομένων. Προφανώς, οι τελευταίοι δεν έγιναν είδηση στα δελτία των οκτώ, γιατί αυτοί, δεν εναρμονίζονται με την άποψη που έχουν περί απεργιών οι εγχώριοι κήρυκες.
Κάθε όμως συνδικάτο που παλεύει ταξικά υπέρ της εργατικής τάξης, το όπλο της απεργίας δεν μπορεί παρά να το χρησιμοποιήσει για την επίτευξη της μέγιστης δυνατής πίεσης, είτε προς την κυβέρνηση, είτε προς την εργοδοσία, είτε απέναντι και στους δύο. Αλλωστε, κάθε απεργία, ιδιαίτερα όταν γίνεται σε χώρους και κλάδους που προσφέρουν «δημόσιες υπηρεσίες» αναπόφευκτα - έστω προσωρινά - θα έχει κάποιες συνέπειες για τους υπόλοιπους εργαζόμενους που κάνουν χρήση αυτών των υπηρεσιών. Και, ταυτόχρονα, δεν είναι όλοι οι κλάδοι το ίδιο. Σε μια απεργία, ενάντια στην εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση της Υγείας, υπάρχει προσωπικό ασφαλείας για τα επείγοντα περιστατικά, ενώ δε στρέφεται ενάντια στο λαό. Αλλά μια καθολική κινητοποίηση ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των μέσων μαζικής μεταφοράς ή την αύξηση στις τιμές των εισιτηρίων, πρέπει να βρίσκει την αλληλεγγύη όλων των εργαζομένων και να μην αντιμετωπίζεται ως ταλαιπωρία για την οποία την απόλυτη ευθύνη έχει η κυβέρνηση που χτυπά τους μισθούς των εργαζομένων και αυξάνει τα εισιτήρια στις συγκοινωνίες, επομένως καθόλου δε στρέφεται κατά του κοινωνικού συνόλου.
Ισα - ίσα, λοιπόν, οι κινητοποιήσεις είναι υπέρ των επιβατών, υπέρ των ασθενών, υπέρ δηλαδή της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας, αφού υπερασπίζονται δημόσια κοινωνικά αγαθά, έστω και αν αυτό σημαίνει ότι δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω το λεωφορείο και τον ηλεκτρικό, το μετρό για λίγες ώρες ακόμα και για μια δυο - μέρες. Αλλωστε, οι εργαζόμενοι εκτός από χρήστες και καταναλωτές είναι πρωτίστως εργαζόμενοι. Αυτό καθορίζει το είναι τους και τη ζωή τους, τη ζωή της οικογένειάς τους. Ετσι, κάθε αγώνας μιας ομάδας ή ενός κλάδου εργαζομένων για το δικαίωμα στην εργασία, για το δικαίωμα στο μεροκάματο, για καλύτερους όρους αμοιβής και εργασίας, δεν μπορεί παρά να αφορά όλους τους εργαζόμενους. Κάθε νίκη και κατάκτηση μιας ομάδας εργαζομένων είναι, και πρέπει να είναι, υπόθεση όλων των εργαζομένων. Οπως και κάθε ήττα είναι ήττα για όλους τους εργαζόμενους. Γιατί, όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από ειδικότητα, κλάδο, σχέση εργασίας είναι στην ίδια βάρκα. Και αυτό που οι εχθροί των εργατικών κινητοποιήσεων εμφανίζουν ως «ταλαιπωρία» είναι και δεν μπορεί να μην είναι το μικρό «τίμημα» στον κοινό αγώνα. Είναι μια μορφή αλληλεγγύης σε αυτούς που παλεύουν. Είναι η ελάχιστη συνεισφορά της εργατικής τάξης, απέναντι σε ένα κομμάτι της ίδιας της τάξης τους που κάθε φορά αγωνίζεται.
Η προσπάθεια των ίδιων πάντα κύκλων να επικεντρώνεται η συζήτηση στη μορφή και στις συνέπειες μιας απεργίας, αλλά ποτέ στο περιεχόμενό της, είναι ένα μόνιμο προπαγανδιστικό τερτίπι. Οι λέξεις «χάος στο κέντρο», «ταλαιπωρία για τους επιβάτες» είναι το αλάτι και το πιπέρι κάθε είδησης για οποιαδήποτε κινητοποίηση, από την οποία «ω του (δημοσιογραφικού) θαύματος!» δε θα ακούσεις για ποιους λόγους με ποια αιτήματα γίνεται αυτή η κινητοποίηση. Ομως οι κατ' επάγγελμα συκοφάντες των απεργιακών αγώνων καθόλου δεν νοιάζονται ούτε για τις δημόσιες συγκοινωνίες και τους επιβάτες, ούτε για τη δημόσια υγεία και τους ασθενείς, ούτε για τους συνταξιούχους, ούτε για τους νησιώτες. Είναι οι ίδιοι που στηρίζουν πάντα όλα τα μέτρα και όλες τις πολιτικές που τους αφαιρούν δικαιώματα. Τους σκέφτονται και τους ανακαλύπτουν μόνο όταν πρόκειται να επιτεθούν στους αγώνες των εργαζομένων. Και οι νουθεσίες τους για άσκηση του απεργιακού δικαιώματος χωρίς «απεργία» και απεργούς, είναι άρνηση στην πράξη κάθε αγώνα που θίγει την κοινωνική τάξη πραγμάτων, είναι τελικά συνηγορία και υπεράσπιση για να μην αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο σε αυτήν την κοινωνία.
